uğurlu sayım derdim hep 6 için...

Nerden çıktı hatırlamam ama bir uğurlu sayım olması gerektiğine inanmış ve 6'yı seçmiştim kendime ilkokulda falandım sanırım. Ben "eveeeet" (genelde böyle derim niyeyse bak) diyeli 6 sene geçmiş diince kendime, geldi aklıma. Pek uzun, pek büyük geldi bana 6, pek kocaman ve ilk kez uğurunu gösterme şansını bulmuş...

Ne çok yaşanmışlık sığdırmışken, paylaşılmayı bekleyen onca güzel şeyin bizi beklediği hissi sardı içimi o sabah 6 sene öncesi gibi...

Ve belki de en güzeli geçen kocaman yıllara rağmen hala yaşanacak bir sürü ilkin varlığıydı...

 

Ayazma yokuşunu, yüzümüzü yakan soğukta, türlü şekillerde tırmanmak hem de en çekirdek halimizle mesela... Güzel bir ilk hayatıma dair... Hatta Lal'in arabasında seyahatini bile katabilirim buna, şaşırtıcıydı bizim için!



Ve süprizlerle dolu hayat... Minicik ama gören göz ne şanslı...

Ne düşünüyor burda böyle dalgın dalgın acaba dedim bakınca o güne dair fotoğraflara, alışkın olmadığım bir ifade oturmuş suratına...

Ben faytona bindik dedim, o "hayır anne ata bindim" diye ısrar etti. Kocaman öptüm soğuktan yanmış yanaklarını, ata bindik biz dedim. BİZ, 3 bence 6 dan daha büyük ve daha uğurlu...

Neyse...

Hayat rengini bulur, hep...