Ne desem bilemedim...

 

Gece uyurken birlikte iyice sokuldu koynuma. Saçlarını okşadım, nasılda uzun aslında, ama hiç belli olmuyor kıvırcıklarında... Sevmez aslında saçlarını okşayışımı ama ses etmedi... Çok üzülüyorum annem dedim. Yoruldum dedim. Çok seviyorum seni ama zor geliyor bazen sürekli diken üstünde olmak, gözüm hep üstünde ve bir an için çevirdiğimde kalbimi durduracak bir atraksiyonla çıkıyorsun karşıma. Ve ben o kadar yoruldum, o kadar üzüldüm ki dayanamıyorum artık. Kızılamayacak şeylere kızan bir insan oldum, saçma sapan sesi yükselen bir anne, en sevmediğim anne... Geçecek ama söz dedim... O mu önce uyudu ben mi farkedemedim ama sımsıkı sarıldım...

Yaramaz çocuklara dair haytalıkların hepsi geldi sanırım başımıza. Yazmıştım ya hani, size bir sorsam demiştim eksikler sonra  geldi aklıma mesela nasıl olurda hızla seyahat halinde olduğumuz taksinin kapısını çat diye açtığını yazmayı unuttum şaşırdım, silmek mi istedim o günü acaba hafızamdan...

Pazar günü sadece kıyafetlerini almak için gitmiştim odasına, babasının sesi geldi, ben gittim elinde haplarım, aslında ağzında haplarım... Çıkarttık birazını, doktoru bir şey olmaz dedi sonra ağladım belki de uzun zamandır ağlayamadığım kadar çok ağladım, ağladım, ağladım... Yapacak hiç bir şeyim yoktu ki. O kadar sabretmiştim ki, o kadar çok  "Allah korudu" dedirtti ki bana, o kadar çok şükrettirdi ki bana artık hepsi az geldi ağladım ama açılmadım daha da çok korktum ben ne yapacağım böyle diye içim içimi yiyor. Daha ne kadar dikkatli olabilir daha neye dikkat edebilirim ki...

Aslında ne usluydu bebekliği (değil mi ki hala?) ne şanslı saymıştım kendimi, ezberleri bozmuştum, kaç kişi o melek huylara kanıp anne olmaya heveslendi bir bilseniz... Ben en çok uyumamasından, yemek yememesinden endişelenmiştim, diş çıkarırken zorlanır mı, aşıdan sonra ateşlenir miye dairdi korkularım; bunlar hiç yoktu ki aklımda. Aklıma gelmeyen başıma geldi...

Ağlayasım geçmedi hala...