geçti ama...

Peri anaokulu...

2 miniği ile faaliyetteydi cumartesi sabahı...

Bıdır bıdır dolaşan 2 minik Lal ve Naz...

İki çocuğu hayal olmaktan bile uzaklaştıran iki isim de diyebiliriz onlara :)

Evde sanki bir kasırga esmiş gibi bir ortam... Pek takmam ben yalan yok ama  öğle yemeği vakti neden hala kahvaltı sofrasını  toplamamış oluşumu Naz takıyor:) Ne diim ki "sana ne" desem olmaz   ya da sizinle daha iyi ilgilenebilmek için desem anlamaz herhalde...

Evden çıkmaya çalışma anı... Lal'in bin bir naz niyazla topladığım saçlarını tarayacağım diye tutturan üstüne bir de küsen Naz'ı benim saçlarımı taramaya ikna etmem ise bir oscarı hakettirirdi bana, gerçekten! 

Ah o taksi yolculuğu, ben "içimden çok da kötü değildi be" diye gururlanırken ufak ufak kendimle ve aynı zamanda şoför bey taksinin hakkını vererek ışınlanma denemesi gerçekleştirirken çat diye kapıyı açan bir Lal! 1 yaşında yaptığı bu aktivite ile yaşıtlarından ileri diye övünebilir miyim kızımla acaba??? Peki ben o şaşkınlığımı, içimden hala atamadığım o korkuyu kaç günde silerim aklımdan...

Artık takdir ediyorum iki çocuğuyla hayatlarını süren anneleri! Hele 3 hele 3! 4ü hayal bile etmiycem!

Ne diyecektim ben...

Buluştuk sonunda Sinem'le...

Aylardır bir sürü sebeple erteleye erteleye, yazdan kalma bir günde Aralığın ortasında oturabildik 3'ümüz ve yarımşardan 1 kişi eden Lal ve Naz aynı masanın etrafına...

Yarım yamalak hatırladığım her şey, yarım yamalak orada olduğumdan herhalde... Sinem sanırım bir müddet daha erteler çocuk isteğini öyle hissettim sanki :)

Bir kez daha, çocuksuz, iş çıkışı, sakin sessiz lütfen...

Niye fotoğraf yok demezsiniz di mi? Orada olabilmek bile şahsi başarımdır benim :)